വാക്കിന്നെനിക്കു തന്നാലുമൊരിക്കലും നിന്
ചുണ്ടിലെ പുഞ്ചിരി മറയില്ലെന്ന്
കാണാന് കരുത്തില്ല നിന് മുഖം
നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയോടല്ലാതൊരിക്കലും
നിണമണിഞ്ഞ സൂര്യനെ കാണാന് കരുത്തില്ലാതെ
മുഖം കുനിക്കുന്നൊരാ താമരയെ നീ കണ്ടിട്ടില്ലേ
വാടിത്തളര്ന്നൊരാ പൂമൊട്ടിന് ശോകഭാവം
അറിയാന് കഴിഞ്ഞില്ലേക്കാം നിനക്കെങ്കിലും
ജ്വലിക്കും സൂര്യനെക്കാണുന്ന മാത്രയില്
അവളില് തിളങ്ങും പുഞ്ചിരിയറീയൂ... നീ
ചാരെ വരാന് കഴിയില്ലിനിയൊരിക്കലുമെങ്കിലും
ദൂരെ നിന്നാ പുഞ്ചിരി കണ്ടിട്ടെങ്കിലും
എന്നുള്ളിലെ നെരിപ്പോട് കെട്ടിടട്ടെ....
Tuesday, January 29, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
‘ന്നെരിപ്പോട്‘ അതിനത്രയ്ക്കു കട്ടി വേണ്ട ട്ടൊ.
കവിത നന്നായി....
നന്നായി.... :)
പ്രിയേ അതൊരു ടൈപ്പിങ് മിസ്റ്റേക്ക് ആണ്... ഞാന് തിരുത്താം... നന്ദി ശിവാ ഷാരൂ...
വാക്കിന്നെനിക്കു തന്നാലുമൊരിക്കലും നിന്
ചുണ്ടിലെ പുഞ്ചിരി മറയില്ലെന്ന്
കാണാന് കരുത്തില്ല നിന് മുഖം
നിറഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയോടല്ലാതൊരിക്കലും
വരികള് നല്ലത് അനു.
:)
ഉപാസന
Post a Comment